Mijn jachtavontuur en proef met Canjer en Dusty in Slowakije
Een jaar geleden vroeg mijn Slowaakse vriendin of ik mee wilde doen met een jachtproef in Slowakije. Samen met een Duitse vriendin zou ik met Dusty meedoen. Na afmelding van mijn Duitse vriendin zag het er naar uit dat ik met de Slowaakse vriendin en haar langhaar teckel alleen zou reizen. Er werd gevraagd of ik iemand anders wist en ik zei dat ik wel met een tweede hond mee wilde doen. Dit zou niet gaan want er mag maar een voorjager en een hond meedoen. Uiteindelijk heeft een Slowaakse jongen zich aangeboden om als eigenaar voorjager van Canjer te fungeren. Ik zou wel in de buurt blijven.
Donderdag ’s morgens 4 november om 7 uur zijn we vertrokken en na bijna 13 uur rijden kwamen we aan bij het ouderlijk huis van mijn Slowaakse vriendin in Rajecke Teplice. Ik zou overnachten in een huisje achter de woning van haar ouders. Dit was geweldig voor mij en Dusty en Canjer.
Zaterdagochtend 6 november vijf uur op en de jongens uitgelaten en om 6 uur zijn we vertrokken naar Dolna Marikove, PZ Polana waar we om 7 uur moesten zijn. We werden begroet door de organiserende groep en maakten kennis met Peter die Canjer zou voorjagen en natuurlijk de andere voorjagers. Ik was de enige buitenlandse en met mijn vriendin de enige vrouwen. De voorjagers werden verdeeld in twee groepen. Dusty had lotnr 3, Canjer lotnr 7. Mijn vriendin met haar langhaar lotnr 2. Er deden zestien voorjagers met hond mee. 1 Wales Terrier, 1 Dasbrak, 1 ruwhaar Teckel, 2 korthaar Teckels, 1 langhaar Teckel, 3 Duitse jacht Terrier , en 7 Slowaakse Kopov. Tegen half 9 ging het richting een van de bergen en de drijfjacht werd in gang gezet. We liepen ongeveer 600 tot 800 meter naar boven en het sein werd gegeven dat de honden los moesten. Ik liep met Dusty links op kop en naast mij rechts de vader van Peter die ergens helemaal rechts met Canjer liep. Hier tussen stond mijn vriendin met haar langhaar teckel.Ik rook de zwijnen en zag heel veel omwoelde aarde met afdrukken van wild zwijn. Er was voor het bos een klein struikgewas en de honden gingen hier in. Ik hoorde Dusty er boven uit blaffen. Opeens rende verschillende zwijnen de berg af waarvan er wat ik zag 1 werd getroffen en door liep. Een paar tellen daarna ging Dusty luid blaffend er achter aan de berg af, de weg over en hoorde hem heel ver aan de overkant blaffen. Fluiten en roepen had geen zin. Ik zag links onder aan de berg een rotte van 10 á 15 stuks wilde zwijnen de weg oversteken. Dit gaf ik door aan de keurmeester die precies wilde weten waar en hoeveel er overstaken. Ik wilde naar beneden om Dusty te halen maar bedacht dat dit niet ging vanwege de veiligheid ik stond op een kopplaats..Ik moest daar blijven staan en intussen hoorde ik boven mij dat er geschoten werd. Even erna zag ik Canjer en zei zoek Dusty. Canjer zet de spurt er in en weg is hij. De keurmeester had naar beneden gebeld en hij zei dat Dusty het zwijn aan het stellen was. We liepen verder naar boven en zag een stukje verder het zwijn liggen dat even ervoor was geschoten. Het leefde nog en we moesten allemaal blijven staan. En er werd een Kopov naar toe gestuurd die een paar keer er om heen liep. Hij liep terug naar de baas omdat het zwijn dood was. Toen opeens was Dusty er weer en de keurmeester zei dat ik hem even moest aanlijnen. We moesten voorbij het dode zwijn lopen en een paar meter verder naar boven moest ik hem weer los laten. Hij ging eerst voor mij uit maar zag hem even daarna weer met een bocht naar beneden gaan. We moesten verder en ik hoopte dat ze weer terug zouden komen. Kilometers zijn we omhoog gelopen en mijn astmatische bronchitis ging mij parten spelen.
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Ik was alleen nog maar aan ’t hoesten en hoopte dat we weer naar beneden zouden gaan. We liepen door dicht struikgewas en bleef regelmatig aan de takken hangen. De langhaar van mijn vriendin kwam regelmatig kijken en was dan weer weg. Tegen 12 uur kwamen de andere voorjagers weer in zicht en ook mijn vriendin was er weer. We moesten weer even wachten want de andere groep was nog bezig met de gehoorzaamheid vakken. En dan zouden die gaan drijven en wij moesten dan de gehoorzaamheidsvakken doen. We waren een beetje verdwaald maar de andere voorjagers liepen heel vlug door het dichte struikgewas en we kwamen op een open plek waar we bleven staan. De keurmeester loste een schot waar op geantwoord werd en ik zag in de verte boven op een berg een grote jeep met jagers staan. We liepen er naar toe. Toen ik enkele meters van de groep was, zag ik 2 hondjes dicht tegen elkaar zitten met de rug naar mij toe aangelijnd aan de achterklap van de jeep waar dode wildzwijnen op lagen. Ze hadden hun neonjasjes nog aan en wist dat het mijn jongens waren. Ik was zo emotioneel dat ik vergat om een foto te nemen. Ik had ze terug. Ze hadden als eerste de zwijnen opgejaagd en gesteld. Volgens meerdere jagers de beste. Een jager zei dat hij door het werk van Dusty 3 zwijnen had kunnen schieten.Hierna moesten we de gehoorzaamheidsvakken doen. Daar moesten we weer hoger de berg voor op. Eerst deden we treiben in stand en deed dit toch maar aangelijnd. Canjer stond een stukje verder op met Peter en ik was bang dat ze gingen lopen. Daarna allemaal gelijk 10 minuten afliggen uit zicht gegaan en er werd na 5 min. 2x geschoten. Dit heb ik wel vrij gedaan. Toen moest ik ze los maken en weg jagen en na 15 meter van mij af weer terug roepen. Het ging goed alhoewel ik bang was dat Dusty er weer tussen uit ging. We waren klaar en we liepen gelukkig naar beneden. Nog even bij het Jachthuis geweest en toen een uurtje terug naar Jankas huis. Ik lag om 9 uur in bed en we waren totaal kapot. Dusty was steeds aan ’t janken van de pijn. Tussen zijn kussentjes van zijn voetjes was alles kapot en zijn plasser was kapot. Canjer had de hele borst vol schrammen en ik heb ze beide ingewreven met Calendula creme . Ze hebben de dag van hun leven gehad en door de passie voelen ze dit ook niet maar pas bij rust.Ik had ze gelukkig terug.
Zondag 7 november moesten we weer om 8 uur bij het jachthuis zijn.Van daaruit gingen we een paar km verder naar een dorp Hatne. Onder aan de berg werd de auto gezet en het ging weer steil omhoog naar het Saugatter. Ik was met Dusty 3e aan de beurt. Canjer was 7e. Dusty en Canjer deden het heel erg goed in het Saugatter ze moesten 10 minuten de zwijnen stellen en blijven blaffen..Toen iedereen geweest was, moesten we weer kilometers lopen naar boven. We gingen nu spoortjes lopen die met de Färteschuh met wildzwijn poten eronder waren uitgezet. En dit in een gebied waar veel wildzwijnen zitten. De sporen liepen steeds ongeveer 50 meter uit elkaar naar boven toe, naar links beginnend, eerst een stuk over veld en dan het bos in. Het volgende spoor weer 50 meter verder omhoog enz. Toen ik met Dusty begon zag ik dat hij het heel goed op de neus had en liet hem gaan.Er was na enkele meters een wondbed achter een boom , maar het zag er uit alsof het het einde was want er lag ook een breuk in. Dusty wilde na enkele meters links af en volgens de markeringen zat hij goed maar de keurmeester duwde mij vooruit en riep me na een paar meter terug. Ik moest de hond laten werken en ik was hem aan het corrigeren wat niet mocht. Dit deed ik niet, ik zei goed zo en zoek het verwund. Hij dacht zeker dat deze woorden corrigerende woorden waren. Na 4x 50 meter verder naar boven was ik met Canjer aan de beurt. Met Canjer ging het precies het zelfde. Dus ik heb bij beide een afroep gehad. en de terugtocht naar beneden konden gaan doen. Mijn vriendin moest nog als laatste en in de tussentijd heb ik nog foto?s gemaakt van Dusty en Canjer en de langhaar teckel. We hadden het er op zitten en gingen terug naar de jachthut. Daar aangekomen kreeg ik door een van de jagers een sterk Slowaaks drankje aangeboden.En dronk het langzaam waar ze om moesten lachen. Er waren enkele jagers die in Duitsland in de bosbouw gewerkt hadden en vonden het weer fijn om even weer Duits te praten.
Na een uurtje was de prijs uitreiking. Canjer had een 1e plaats met 201 punten. Dusty een 1e met 207 punten. Beste waren 2 Duitse Jacht Terrier met hun Slowaakse baasjes. Enkele jagers kwamen mij na afloop nog zeggen dat ze mijn korthaar zo goed hadden zien werken en vroegen waar ze vandaan kwamen.. Ik zei dat ik ze gefokt had en ze keken met bewondering en staken de duim omhoog dat ik zo een goede jachthondjes had en ik was heel erg trots. We zijn direct hierna vertrokken en waren tegen 6 uur weer in Rajecke Teplice. Alles nog gepakt voor ’s morgens.
Maandag 8 november om 7 uur zijn we weer vertrokken richting Nederland. Mijn Slowaakse avontuur zat er op. En mijn jongens zijn gediplomeerd tot volwaardige Jachthonden die ingezet kunnen worden op drijfjachten met wilde zwijnen.. Deze proef moeten alle jagers met hun honden in Slowakije afleggen om deel te kunnen nemen aan drijfjachten. Zonder deze aantekening SD mogen de jagers niet met hun hond werken. Het is een zeer zware proef. Maar we hebben het gehaald.
