Ik werd rond een uur of zeven in de morgen gebeld of ik nog steeds beschikbaar was om een nazoek te doen. Ik zei ja natuurlijk, of ik dan wilde komen, maar ik vroeg of hun al gezocht hadden? Ja een paar meter. Nou dat geloof ik dus echt niet maar ik zei dat ik toch wilde komen en Boefke moest zijn Zweet natuur nog hebben. Toen ik daar kwam werd mij de aanschot gewezen maar er lag geen zweet. Ik zet Boef aan en hij begint met de neus aan de grond te lopen langs een wegtaluud en links een beek. Na 200 meter ging hij naar links de beek over en door hoog gras. Tot nu toe geen zweet maar ik zag dat hij werkte. Achter mij werd door de jagers geroepen dat ik er maar mee moest stoppen. Ze twijfelden of het wel geraakt was. Ik riep dat ze stil moesten zijn en dat de hond aan het werken was. Het ging door hoog gras en dennenbos, moest Boefke meermalen achterna kruipen. Ik vertrouwde hem volkomen maar als je geen zweet vindt, wordt het al moeilijk en ga je twijfelen of je hondje wel goed zit. Opeens zie ik aan een sprietje gras zweet en ik zei niks tegen de jagers die achter mij liepen. En ja na bijna 1800 meter daar zag ik het liggen. Boef stak de neus in de lucht naar recht en naar links. Ik zeg Such Verwund, draaide naar links en met stak ik mijn hand op en wees waar het lag. Ze wilde er al naar toe rennen maar ik zei ‘nee dat is voor de hond zijn eer dat hij het gevonden heeft’. Dit was mijn mooiste nazoek zonder zweet en het dan toch vinden.
