Hierbij mijn verhaal en geweldige belevenis met mijn standaard korthaar teckel Abbygail van Boyvital en mijn Duitse vriendin Heike Junge die haar teckel Eddie (Kobeddus Effendi) ook had ingeschreven. Zij kwam mij vrijdagmorgen 12 september. Rond zes uur vertrokken en naar Dessel (B) gereden om Marie-Ange Bourdy op te halen, fokster van Eddie, die Frans spreekt en voor ons ging tolken. Onderweg steeds regen gehad. Rond vier uur zijn we aangekomen in Mamers waar ik drie kamers had geboekt.
We zaten op de derde etage en dan met een teckel naar boven op een ongelijke trap was niet zo geweldig! Toen ons opgefrist want om half zeven was de ontvangst in het gemeenschapshuis in Villaines la Carelle, ietsjes boven Le Mans en vijf kilometer vanaf ons hotel. We kwamen als eersten aan. Het duurde toch nog lang voordat iedereen er was. De mensen van deze vereniging, een gerenommeerd zweetstation, hadden ’s middags de sporen met een meter erbij getupft met wildzwijn zweet. En die kwamen rond zeven uur terug uit het bos. De ontvangst was geweldig. En ook het eten was zo goed verzorgd, dat heb ik nog nooit ergens gezien. De vrouwen van het bestuur verzorgden alles. Rond half twaalf toch nog meegegaan naar het bos waar de sporen lagen om te luisteren naar het geschreeuw (bronst) van de herten. Dit was zo imponerend en spannend dat de bospaden volstonden met mensen die dit wilden horen. Tussendoor dacht ik alleen maar aan de proef en ik was zenuwachtig.
’s Morgens om half acht bijeenkomst in het verenigingsgebouw. We werden om de beurt afgeroepen om onze badge met europa-teken met in het midden twee getallen op te halen. Ik had nummer vijftien en dat betekende groep een en nummer vijf. Heike had twaalf en ze zat bij mij in de groep, gelukkig ook omdat we maar met een auto waren. De keurmeesters waren Antonio Palladini, Agnes de France voorzitster van de Franse Teckelclub en Jean Thomann. Heike heeft een zwaar spoor gehad met omhoog lopen en dichte bebossing. Maar geen afroep. Ze had ook maar een wondbed gezien. Toen ik met Abby aan de beurt was, was het inmiddels 11.30 uur en het perceel waar we moesten lopen met zeer dichte begroeiing ging eigenlijk vanaf het begin heel erg goed. We kregen toch twee afroepen want Abby zat op de nodige verleidingen. Totdat we een wondbed vonden maar niet zoals we gewend waren. Het leek op een valkuil dicht gedekt met bladeren. Ik schopte het open en zag snijhaar, stak de hand op en riep wundbed. We kregen van alle drie de keurmeesters te horen merci madam. Wat jammer dat ik de eerste niet gezien heb. Maar daarna liep Abby meteen naar het stuk. Een wild zwijnkop met vel. We hadden er twintig minuten over gedaan en ik was hartstikke blij. Tussen de middag hoorden we al dat er zes gezakt waren op het zweet.
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Weer lekker eten en toen naar de percelen voor de africhtingsvakken. Dit werd niet op het zelfde perceel gedaan. Elke voorjager kreeg een ander perceel. Ze zeggen waar je moet lopen en wijzen je aan waar je je hond af moet leggen. Ik zag mieren lopen en wees ernaar. Maar ik moest ze toch daar afleggen. 5 minuten is dan erg lang en toen ik haar kon terug halen liepen op mijn bodywarmer, waar mijn teefje op aflag, allemaal grote bosmieren. Ze zat rechtop wat ze anders nooit doet. Ik was blij dat ze toch op haar plek is gebleven. En we zaten nog steeds in de competitie. ’s Avonds weer drie of vier gangen eten, er werden volksliederen gezongen en parfors hoorn geblazen. Ook de Italianen gingen volksliederen zingen. We hebben zo gelachen, niet meer normaal. De omgeving was ook heel erg mooi.
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
’s Morgens 14 september om acht uur zouden ze ons allemaal oppikken bij het hotel in Mamers. Van daaruit naar Marcheville voor de luid op spoor proef. We werden ontvangen door een andere teckelclub in een ander district en de president van de Franse Jachtvereniging. Hier waren ook de kranten aanwezig en we moesten zeker een half uur poseren. Veel hazenpotten maar weinig haas. Abby’s eerste haas ging tegen de wind en werd niet geteld. Tweede haas geweldig werk. Vandaaruit weer terug naar Marcheville en daar stond weer eten klaar en hier was ook de prijsuitreiking. Een Fransman was met zijn ruwhaar eerste prijs en beste van de dag. Heike met Eddie ook eerste prijs. Daarna kwam een 2e prijs en vervolgens drie derde prijzen. Abby en ik kregen een derde prijs A, wat betekent dat we de beste van de drie derde prijzen waren.
We wilden eigenlijk afreizen maar dat doe je dan niet omdat de mensen die dit organiseren er heel veel tijd insteken. Om 16.00 afscheid genomen en toen weer negen uurtjes rijden naar Venlo, Heike moest nog drie kwartier langer rijden tot Kamp-Lintfort (D). We hebben allemaal een week nodig gehad om bij te komen maar het was het dubbel en dwars waard. Ondanks de zenuwen van de eerste dag is het toch kicken dat je van de twaalf voorjagers tot op het laatst erbij bent en je diplome, pokal en cadeaus in ontvangst mag nemen. In een woord geweldig ook de hele organisatie was helemaal af.